Wanneer u dit leest is de veertigdagentijd net begonnen. Veertig dagen van inkeer zijn het vaak, van stilstaan bij dingen waar je anders niet zo bij stilstaat. Maar het kan ook een tijd zijn van meer actie. Er zijn verschillende manieren om hier aandacht aan te besteden, zoals u ook kunt lezen in de veertigdagentijd van Petrus die u thuis heeft ontvangen. Zoals deze zijn er meer kalenders en ik had er ook één besteld van Tear Fund met het thema ’40 dagen Omzien’. Omzien van God naar mensen, maar ook het omzien van mensen naar elkaar.

Vorige week stond er een artikel in de krant over de vicepresident van Amerika die een bepaalde volgorde wilde aanbrengen in het houden van. Eerst de eigen familie, dan de buren, dan de gemeenschap, dan het land en daarna de rest van de wereld. En volgens hem was dit een Christelijk principe. De paus reageerde hierop met het voorbeeld van de barmhartige Samaritaan en hij gaf aan dat broederschap open staat voor iedereen, zonder uitzondering.
Deze orde van de liefde, die aangebracht wordt door Amerika is niet verrassend te noemen. En het is ook een gedachte die hier wel aangehangen wordt. Eerst voor onszelf zorgen en dan voor de ander. Want die barmhartigheid die vraagt nogal wat van ons. Hebben we daar wel tijd voor, voor die ander. Voor je het weet zit je ergens voor langere tijd aan vast en komt je eigen belang in het geding.

Want dat is ook een vraag die gesteld wordt tegenwoordig, wat krijgen we er voor terug. Ook dit zien we in de politiek terug.  Ook een bericht van vorige week in het nieuws, minister Klever van ontwikkelingshulp: “Alle programma’s die we financieren, moeten direct bijdragen aan ons eigen belang.”
Met andere woorden, we willen eerst weten wat het ons oplevert voordat we iets voor een ander doen. Dat is niet de manier zoals we het leren in de vele voorbeelden uit de bijbel. Het ‘ik’ staat niet voorop in de bijbel, maar het gaat vaak samen met de ander. Ieder mens is in de ogen van God evenveel waard en dat is iets wat we ons mogen blijven beseffen. We worden allemaal gezien door God. God heeft ons allemaal evenveel lief en vanuit die liefde worden wij ook opgeroepen de ander lief te hebben.

Een orde aanbrengen in de mate van liefde voor een ander doen we niet in de kerk, maar het is wel goed om te kijken waar we onze liefde aan anderen willen laten zien. We kunnen niet alle problemen in de wereld oplossen, maar wanneer we beginnen in het klein, met de mens die op ons pad komt, dan doen we al genoeg . Dan doen we wat God van ons vraagt. We moeten hierbij echter wel onze eigen grenzen in acht nemen. Wanneer het helpen van de ander ten koste gaat van onszelf, van onze kinderen, van de mensen in onze directe omgeving, dan schiet het zijn doel voorbij. Heb de naaste lief als jezelf, maar vergeet vooral jezelf niet.

Michiel van Blanken