De laatste tijd klinkt de roep steeds meer om iets te zeggen over de relatie tussen de kerk en het Joodse volk of tussen de kerk en Israël. Op 7 oktober vorig jaar kwam er een nieuw hoofdstuk in de strijd tussen Israël en Hamas. Een strijd die al jaren doorgaat. Van de Protestantse kerk in Nederland werd een reactie verwacht na dit opnieuw ontbranden van het conflict wat al zo lang sluimerde. De reactie liet op zich wachten, te lang volgens sommigen. Uiteindelijk kwam er een reactie die vooral sprak van medeleven met de slachtoffers aan beide kanten van de oorlog. Een veroordeling van het geweld bleef uit.

Er zijn veel organisaties die een mening hebben over het geweld wat aan beide kanten wordt gebruikt en dit geweld ook afkeuren. Kan de kerk dat niet ook afkeuren. Ja, het lijkt me dat de kerk dat ook kan en moet afkeuren. Geweld is nooit een optie wanneer het gaat om het oplossen van een conflict. Wie heeft er ooit een oorlog gewonnen? Een kerk waarin we zeggen dat de liefde van God ons samen bindt zou een duidelijke boodschap af moeten geven tegen het gebruik van geweld.

Maar kunnen we als kerk ook partij kiezen voor de Joden of de Palestijnen? In de Protestantse kerk geld als één van de belangrijke roepingen de onopgeefbare verbondenheid met het volk Israël. Die verbondenheid is al gegeven in het feit dat Jezus een Jood was en dat Joden en Christenen beide het Oude testament lezen als bron voor het leven. De verbondenheid is met het volk Israël, dat volk is niet gelijk te stellen aan de staat Israël. Dat volk, het Joodse volk is verspreid over de wereld, maar na de tweede wereldoorlog is een groot deel terug gekeerd naar het land Israël om daar een eigen staat uit te roepen. Binnen de Joodse gemeenschap was daar al verzet tegen, want het is niet aan de mens om het volk bij elkaar te brengen volgens de orthodoxe Joden, nee dat is aan God. Er zijn dus niet alleen in de Arabische wereld tegenstand tegen de staat Israël.

Naast die roeping van verbondenheid met het Joodse volk hebben we ook de roeping om de eenheid en verbondenheid tussen christenen wereldwijd te zoeken en de diaconale roeping om op te komen voor recht en gerechtigheid.

Dat zijn mooie woorden die we ook op de site van de PKN kunnen lezen, maar ook woorden die we zelf in de praktijk kunnen brengen. En misschien moeten we daarin nog wel verder gaan dan deze roeping om verbondenheid tussen Christenen wereldwijd. Waarom maken we daar niet de verbondenheid tussen mensen wereldwijd van. Wij zijn allemaal mensen die soms wel eens een verschil van mening hebben met een ander. Dat is niet meer dan normaal, we kunnen het niet altijd met elkaar eens zijn, maar dan kunnen we nog wel naast elkaar leven en elkaar normaal behandelen. Die ander is niet meteen de oorzaak van al onze problemen, daar zijn we het vast wel over eens.

Bij antisemitisme en bij andere vormen van groepshaat is die ander wel de oorzaak van de problemen. Er worst geen onderscheid gemaakt tussen de ene Jood  en de andere en de ene Palestijn en de andere. Niet alle moslims zijn gelukzoekers, niet alle Palestijnen zijn terroristen en niet alle Joden zijn uit op de vernietiging van Hamas. Het is onze opdracht om niet te oordelen en niet te veroordelen. Het is onze opdracht om lief te hebben en ruimte te geven aan anderen. Aan mensen die anders denken, anders geloven. Wanneer we die ruimte geven, dan groeien we zelf ook doordat we iets kunnen leren van die ander wanneer we hem of haar in onze buurt laten komen.

Ds. Michiel van Blanken